Pure
quanno m’addormo te penzo
pecché
dormo liggiero liggiero
pe’
chissà te venesse ‘o penziero
‘e
te sosere e correre ccà.
L’ata
notte in’ ‘o mmeglio d’ ‘o suonno
cu
no zumpo me songo scetato:
me
truvavo cu ttico abbracciato.
Era
n’ombra… e che vuo’ cchiù durmì!
Ma
chell’ombre ca pàreno ‘o vero,
ca
se mòveno e fanno remmore,
ca
respirano e siente ‘o calore
‘e
nu sciato ca sciata pe’ tte,
ca
respirano e appannan’ ‘e llastre
ca
po’ restano overo appannàte.
Comme
a dinto ‘a nu cunto d’ ‘e ffate
tu
te ncante e te miette a parlà.
“Sei
venuta?” “E tu nun me vulive?”
“Neh,
guardate! Mò nun te vulevo!
Sulamente
ca nun ‘o ssapevo
ca
sarisse venuta addu me.”
“E…
te siente nu poco sperduto?”
“Nun
me sento nè nterra né ncielo”…
Tutto
nzieme è scennuto nu velo
e
te sento sultanto parlà.
“Damm’
‘a mano” e tu ‘a mano me daie,
e
restammo accussì dint’ ‘o scuro.
Cchiù
t’astregno cchiù songo sicuro
ca
stu velo cchiù fitto se fa.
“Isabè”,
ma tu non me rispunne.
“Isabella!”,
e nun sento cchiù ‘a voce,
ma
te sento cchiù viva e cchiù doce
quanno
ll’ombra t’ ‘a chiamme addu te.
Questa l'ha scritta Eduardo De Filippo.
A tutti i costi voleva essere presente su storieadunpassodallesserevere.
L'ho accontentato.
Nessun commento:
Posta un commento